همانطور که گفته شد فسخ یکی از راه‌های انحلال قرارداد است که در آن یکی از طرفین قرارداد با استفاده از حق فسخ خود که خیار نامیده می‌شود به قرارداد خاتمه می‌دهد. نکته مهمی که اینجا قابل اشاره است این است که وقتی یکی از طرفین قرارداد بخواهد با استفاده از اختیارات قانونی که در قرارداد یا در قانون برای وی در نظر گرفته شده به قرارداد خاتمه دهد در واقع به شیوه ارادی به حیات قرارداد پایان می‌دهد و وقتی که اراده می‌کند تا خیار خودش را اعمال کند باید فسخی که اعمال کرده را به طرف مقابل اعلام کند.
این اعلام معمولا از طریق ارسال اظهارنامه رسمی به طرف مقابل صورت می‌گیرد. وقتی که اعمال فسخ از طریق یکی از طرفین قرارداد به طرف مقابل اعلام می‌شود، کسی که اقدام به فسخ قرارداد کرده در ادامه باید دعوایی تحت عنوان تایید فسخ قرارداد اقامه کند. این نکته بسیار مهمی است که اگر دعوای تایید فسخ قرارداد اقامه شود بدون اینکه قبلا با اظهارنامه یا هر شیوه مورد قبول دیگری فسخ به طرف مقابل اعلام شده باشد، دادگاه دعوای تایید فسخ قرارداد رو قبول نمی‌کند و این رویه در دادگاه‌های کشور وجود دارد.
از طرف دیگر نباید فکر کنیم که چون فسخ، اراده کسی است که خیار فسخ دارد، پس نیاز به طرح دعوای تایید فسخ قرارداد نیست و ارسال اظهارنامه برای اعلام فسخ کفایت می‌کند. خیر! دعوای تایید فسخ حتما باید اقامه شود تا دادگاه احراز کند که فسخ به درستی اعمال شده و شرایط قانونی آن رعایت شده است.
